Kitap hakkında: yıl / Kalabalığın kararlı olduğunu zaten fark eden Nigar, hararetli bir şekilde ne yapacağını merak etti. Köye giderken, öğle yemeği yeme konusundaki basit arzusunun bir dizi gerçek olaya ve aşılmaz engellere yol açacağını hiç beklemiyordu. Aklına gelen ilk şey şu anda ortadan kaybolmak, daha sessiz bir yere taşınmaktı ve o çoktan ışınlanmaya hazırlanıyordu ki aniden biri onu kolundan yakaladı ve kolu paçavraya dönüşecek şekilde çekti. Nigar kızmaya fırsat bulamadan birisi onu yakalıyor, elbiselerini yırtıyor ve ulaşabildiği her yere yumruk atıyordu. Bir dakika sonra melek kendini yerde buldu ve hemen kaburgalarına çizmelerle birkaç somut darbe aldı. Nigar olayların bu gelişmesinden hiç hoşlanmamıştı. Sonunda öldürüleceğini anlayan Nigar, meseleyi barışçıl bir şekilde çözme umudundan vazgeçti ve elleriyle başını kapatarak sessizce ıslık çaldı. Darbeler anında kesildi. İnsanlar sanki yere yıkılmış gibi yere düştüler ve korkunç bir kasılma yaşadılar. Yüzleri maviye döndü, gözleri yuvalarından fırladı; ağızlarından, burunlarından ve kulaklarından fıskiye gibi siyah kan fışkırdı. Yerde debelendiler, sarsılarak birbirlerine yapıştılar, çığlık attılar, hırıltılar çıkardılar ve kendi kanlarında boğuldular. Bu sırada Nigar başını kaldırdı, etrafına baktı ve yavaş yavaş ayağa kalktı. Sonra ıslık çalmayı bıraktı ve emeklerinin meyvelerine hafif bir merakla baktı. Saldırganların çoğu zaten ölmüştü. Bazı bedenler son acıda hâlâ seğiriyordu ama onlar da birbiri ardına dondular, artık yaşam belirtisi göstermiyorlardı. Tozu silkeleyen melek, yeni yırtık kıyafetlerini titizlikle inceledi ve hayal kırıklığıyla homurdandı. Yine fakir bir adama benziyordu ve bu artık komik değildi. Lanet köy lanetliydi, hem de daha az! Aşağılık küçük insanlar sonunda ona ulaştılar ve onu asla yapmak istemediği bir şeyi yapmaya zorladılar....